قهرمانان آماری به جای ستاره های فوتبالی ، خاطره ای که مردم از یاد نمی برند

در همه جای دنیا زیباترین، هیجان انگیزترین و جذاب ترین رقابت های فوتبالی در شهرآوردها یا همان دربی ها رقم می خورد، اصلا فلسفه دربی شدن " دربی" ها همین جذابیت و دلنشینی و هیجانی است که اذهان میلیون ها میلیون طرفدار بازی زیبا را به خود جلب می کند. دربی لزوما شهرآورد نیست که اگر این بود بازی میان بارسلون و رئال مادرید را هیچ گاه دربی سال نمی خواندند.

 در همه جای دنیا بازیکنان تیم ها به عشق هواداران و دوستداران خود هر آنچه در چنته دارند در چنین بازی ای به صحنه می آورند تا دل هواداران را بدست بیاورند، فلسفه فوتبال همین است: زیبایی، لذت، یک روز خوب و به یاد ماندنی. این ها مولفه هایی است که دربی ها را از بازی های متداول متمایز می کند. 

اما اینجا در ایران در دربی پایتخت تنها چیزی که مهم نیست؛ همین هواداران هستند، همین مردمی که به عشق فوتبال به مناسبت یک روز خوب و به یاد ماندنی رنج ها را بر خود هموار می کنند تا دمی را در کنار دوستان و همقطاران شان خوش باشند اما....

 

به جرات می توان ادعا کرد تنها دربی که در جهان از اقصی نقاط یک کشور آنهم با گستره ای به فراخناکی جغرافیایی ایران، افراد از اقوام و نژاد و گویش های مختلف به پایتخت می آیند تا یک بازی 90 دقیقه ای را به تماشا بنشینند؛ دربی سرخابی های تهرانی است.

 

این مردم با کمترین امکانات ممکن با وضعیت اقتصادی نه چندان مناسب با توجه به عدم امکانات مطلوب برای تخلیه هیجانات احساسی و فقدان امکانات سخت افزاری برای تفریح مناسب و متانسب با امیال و دغدغه های جوانی شان، شاید ماه ها به انتظار می نشینند، اندوحته ای جمع می کنند،  تا در چنین بازی ای هیجانات خود را تخلیه کرده و در کنار دوستان و هم رستگان خود روزی را خوش باشند.

 

اما ما به آنها چه می دهیم، نمایش منزجر کننده ای از خود شفیتگی ستاره های میلیاردی، بازیکن هایی که در بلاهتی عجیب حتی بدیهی ترین وظایف فوتبالی را هم از یاد می برند و قادر به رد و بدل کردن چند پاس سالم نیستند، مربیانی که به جای اعتنا به این خواست و شور عمومی تنها به فکر باقی مانی رکوردهای آبکی خود هستند تا مبادا به ستاره های ژنرالی و سردوشی های شهریاری شان خدشه ای وارد آید.

 

ما فوتبال زیبا و دلنشین را به مسلخ ملاحظه کاری ها و عافیت طلبی های خودمان می کشانیم و ملغمه ای از نازیبایی و غرور و نخوت را به جای همپذیری و دلپذیری بازی فوتبال در مستطیل سبز می نشانیم.

 

نتیجه آنست که دلخوشی های ساده مردم را نیز به ثمن بخس از آنان دریغ می کنیم و به جای شادی، کسلی و رخوت را بر آنان مستولی می کنیم.

 

اینجاست که باید گفت آن ژنرالی که می خواهد رکوردش باقی بماند محبوب قلوب ملت نیست، سرمتیه داری است که برای اندوخته های خودئ به میدان می آید و بس.

 

اینجاست که باید گفت آن شهریاری که شجاعت و جسارت یک بازی تهاجمی و منطقی را ندارد و به فکر دورمانی خود از گزند انتقادات است، همان به که مستطیل سبز را واگذارد و به فکر میدان داری برای شان و اعتبار بیرونی خود باشد.

 

ما حق نداریم، مجاز نیستیم و اجازه نداریم که احساسات مردم را بخاطر منافع و مطامع محافظه کارانه مان قربانی کنیم و خود نگری پیشه کنیم، آنان که اکنون بر خوان نعمت فوتبال نشسته اند و از آن کافی و وافی می برند، یادشان باشد این القاب پر طمطراق و صفرهای پر و پیمان حساب بانکی و ماشین های لوکس و چند صد میلیونی شان را از همین فوتبال از حنجره های آخته و گلوهای دریده شده و فریادهای بلند و اشک ها و لبخندهای همین تماشاگرانی بدست آورده اند که اکنون آنان را به پشیزی نگرفته و ذره ای برای آنان اهمیت قائئل نیستند.

 

شما اگر ژنرالی یا سلطان، شهریاری یا قهرمانی، هر آنچه هستید مدیون این مردمید پس اگر قدرشان را ندانید دیر یا زود باید صحنه را واگذاشته و به فراموش خانه اذهان عمومی نقل مکان کنید.

 

شاید هیچ جمله ای برای نگارنده آنچنان تلخ نبود، که سرمربی استقلال جناب امیر قلعه نویی در مصاحبه ای پس ازبازی بادی بغبغب انداخته و گفته است: " فیلم بازی را دیدم و لذت بردم" ، اگر افتضاحی چنین مسلم رقم می زنید لااقل اگر شجاعت و جسارت اذعان و عذرخواهی ندارید، خوبست که سکوت اختیار کرده و زبان به این خزعبل گویی ها باز نکنید و بر خاطر مکدر مردم نیشتر نزنید.

 

 

شاید در بلندای تاریخ وقتی کارنامه خود را مرور می کنید، به این بخشش که عنوان عدم باخت در دربی هاست، رسیدید، دچار غرور و نخوت شده و به آن ببالید اما یادتان باشد این غرور ما به ازا بیرونی ندارد، شما با این وصف با نام نیک درخاطر مردم باقی نخواهید ماند. این غرور بر پیکره روح و روان آزرده هزاران هزار تماشگر مغموم استوار شده و جلوتی نخواهد داشت.