مسی، بهترین تاکتیک برای رسیدن به پیروزی

دیدار بارسا-سیتی که به نظر می رسید دوئل مستقیم لوئیس انریکه و پپ گواردیولا باشد، تبدیل به فستیوال گل های لئو مسی شد. اگر عدالتی در فوتبال وجود داشته باشد، با این هت تریک مسی، باید عنوان بهترین بازیکن سال فیفا و توپ طلا به وی برسد.

  واقعا فکر می کنید بازیکنی بهتر از ال دیوس وجود داشته باشد؟ او دو هت تریک متوالی در لیگ قهرمانان برابر سلتیک و سیتی به ثبت رسانده است. با دیدن بازی او باور نمی کنید که به تازگی از بند مصدومیت رها شده است.

او شنبه برابر دپورتیوو پس از 25 روز به میادین بازگشت و گلزنی کرد و به نظر می رسد که این روزها کوهی از انگیزه است. با لئو،  رسیدن به هیچ رویایی دور از دسترس نیست. بارسا به لطف درخشش او بیش از نیمی از راه صعود به دور یک هشتم نهایی به عنوان تیم صدرنشین را پیموده است چرا که حالا فاصله با سیتی 5 امتیاز است. شب گذشته نوکمپ نیز به حمایت همه جانبه از انریکه پرداخت تا نشان دهد کسی دلش برای گواردیولا تنگ نشده است.

این بازی همچنین مهر تاییدی بر خرید ساموئل اومتیتی نقطه اطمینان بخش در خط دفاع بود. او وقتی پیکه مصدوم شد و از زمین بیرون رفت، توانست به خوبی جای وی را پر کند و حتی یک پاس اشتباه هم نداد، با جدیت بود و تیم را از عقب به جلو هدایت می کرد.

در کنار اینها نمایش باصلابت تراشتگن درون دروازه را نیز نباید فراموش کرد که دوئل مستقیم با براوو را به سود خود تمام کرد. نبوغ اینیستا در میانه زمین نیز در لحظات کلیدی بازی بسیار به کمک بارسلونا آمد.

ستاره مورد انتظار بازی اما لئو مسی بود. گواردیولا می دانست که بخش مهمی از راه رسیدن به موفقیت در نوکمپ، مهار کردن مسی است و به همین دلیل سعی کرده بود تا با دو یا حتی سه بازیکن، مسی را در یک قفس محبوس کند اما مشکل او اینجا بود که نمی دانست دروازه اش را در کجای زمین از دیدها پنهان کند.

مسی بارها از جناج راست به سیتی ضربه زد. او با جایگیری های هوشمندانه در میان خطوط، به سوارز توپ های خوبی می رساند.

پپ بار دیگر نوکمپ را با شکست ترک کرد؛ در واقع او برابر بارسای خودش و برابر بهترین بازیکن تاریخ فوتبال یعنی مسی بار دیگر مغلوب شد. برابر نابغه ای که به لطف او توانسته بود در بارسا به همه جام ها برسد. مسی این بار سه گل به تیم پپ زد و یک پنالتی نیز گرفت که نیمار از دستش داد.

در نیمه اول، فوتبالی تقریبا پایاپای را دیدیم و دیدن سازماندهی بارسلونا و سیتی که هر دو سعی در پرس کردن یکدیگر داشتند جذاب بود. بارسا کنترل بیشتری روی توپ و میدان داشت ولی سیتی بیش از آنچه انتظار می رفت روی دروازه بارسا خطرآفرین می شد.

به خصوص برای کسانی که هوادار هیچ یک از دو تیم نبودند، این یک دیدار بسیار جذاب بود.

پپ از نمایش تیمش در شروع بازی به وجد آمده بود. به خصوص زمانی که سیتی توانسته بود به لطف پرس سنگین خود، بارسلونا را وادار به اشتباهات فردی کند اما 17 دقیقه کافی بود تا بارسا به لطف یک اشتباه فرناندینیو، روند بازی را تغییر دهد.

همه چیز از ماسکرانو شروع شد که توپ را به مسی رساند؛ او هم اینیستا را به خوبی صاحب توپ کرد و طی یک فعل و انفعال و اشتباه زابالتا و سپس لیزخوردن فرناندینیو، توپ به مسی رسید. در آن لحظه به هم خوردن تعادل فرناندینیو، شاید تمام جهان می ایستاد ولی مسی حرکت کرد، به توپ رسید و پس از دریبل براوو، توپ را به درون دروازه غلتاند. با توجه به شرایطی که بازی تا آن لحظه داشت، گل مسی دو برابر می ارزید.

بارسلونا در این بازی، شرایطی مشابه بازی با اتلتیکو را تجربه کرد؛ با مصدومانی غیرقابل انتظار. انریکه پیش از بازی متوجه شده بود که نمی تواند از سرجی روبرتو استفاده کند و در جریان بازی نیز پیکه و آلبا را در همان نیمه اول از دست داد. تعویض پیکه که در فرمی باورنکردنی به سر می برد، می توانست برای بارسا گران تمام شود اما اومتیتی، اجازه نداد تا شب رویایی مسی خراب شود.

بارسا در دقایق پایانی نیمه اول تا حدودی دچار سختی شد و اینجا بود که تراشتگن باید ظهور می کرد. او با دفع شوت گوندوغان که از فاصله نزدیکی شلیک شده بود، بارسا را در بازی نگه داشت و کمی بعد، سوارز می توانست بارسا را پیش بیندازد اما براوو با دو مهار عالی اجازه نداد سیتی با بیش از یک گل در کیسه به رختکن برود.

در ثانیه های پایانی نیز استونز با ضربه سر خود، تقریبا سیتی را به گل تساوی رسانده بود که با خوش شانسی بارسا توپ به بیرون رفت.

نیمه دوم، سیتی با همان فرم اواخر نیمه اول، سوار بر بازی شد و به وضوح مشخص بود که بارسا در کناره های زمین اذیت می شود.

MSN به ندرت صاحب توپ می شد و واضح بود که حمایت هافبک ها را خود ندارد. حضور پرتعداد بازیکنان سیتی در میانه زمین نیز برتری عددی را به این تیم داده بود تا اینکه دقیقه 56، پرنده شانس روی شانه های بارسا نشست.

براوو روی توپی ساده توپ را به اشتباه به سوارز تقدیم کرد و سپس مجبور شد بیرون محوطه با دست، شوت او را مهار کند. داور بازی نیز او را با کارت قرمز جریمه کرد تا سیتی 10 نفره شود. نولیتو از زمین خارج شد تا ویلی کابایه رو وارد زمین شود.

در ادامه، زابالتا نیز مصدوم شد و پپ مجبور شد کلیشی را وارد زمین کند. در این لحظات به نظر می رسید که سیتی از لحاظ روحی آسیب پذیر شده و پپ باید تیم خود را دوباره سر و سامان می داد.

خیلی طول نکشید تا مسی حساب کار را 2-0 کند. بوسکتس باعث شد تا دی بروین در کنترل توپ اشتباه کرده و توپ به اینیستا برسد و او هم مسی را صاحب توپ کرد و تمام. بارسا فاصله را به دو گل افزایش داد. با این گل و در دقیقه 61، خیال بارسلونا نیز راحت شد.

این پایان جشن مسی نبود. او بازهم روی اشتباه بازیکنان سیتی و با پاس عالی سوارز توانست دروازه خالی را گشوده و دقیقه 66 کار را 3-0 کند. اینجا بود که 96200 هوادار بارسا ایستاده به تشویق مسی پرداخته و نام او را صدا زدند. تشویقی که سزاوارش بود.

چند دقیقه پس از گل سوم، شرایط بازی برابر شد؛ چرا که متیو به واسطه دو خطای متوالی روی استرلینگ، با گرفتن دو کارت زرد از زمین اخراج شد تا دو تیم از لحاظ نفری برابر شوند. در این شرایط، پپ ترجیح داد آگوئرو را همچنان روی نیمکت نگاه دارد و انریکه، گومز را به جای اینیستا وارد زمین کرد تا استحکام خط میانی خود را بالاتر ببرد.

بازی هنوز برای مسی تمام نشده بود و او توانست یک پنالتی از مدافعان سیتی بگیرد اما نیمار آن را از دست داد. ای کاش خود مسی پشت توپ قرار می گرفت تا یک 4 گله تاریخی از خود به یادگار می گذاشت.

نیمار دقایقی بعد، پنالتی از دست رفته خود را جبران کرد و با چند حرکت انفرادی موفق شد بارسا را به گل چهارمش برساند.

بازی 4-0 به سود بارسا تمام شد و پپ یک بار دیگر نوکمپ را با کیسه ای پر از گل ترک کرد؛ در حالیکه تیمش را با برنامه خاصی به زمین فرستاده بود. پپ اما فراموش کرده بود که بهترین تاکتیک برای رسیدن به پیروزی، مسی است و بس.